Geschichte der Wolgadeutschen

REINHOLD KEIL

RUSSLAND-DEUTSCHE AUTOREN

WEGGEFAHRTEN, WEGGESTALTER
1764–1990


Sie hot's gfunne

Von Klara Obert

Dr Vetter Leo un die Wäs Anna ware noch junge Leit. Die Kinner ware fleißig un aach verständig, s'is aach sunst schee hergange in ihre Familje, wenn nor dr spaßige Humor net gwest wäre, wu dr Vetter Leo an sich hat.

Dr Vetter Leo, wann's in dr gut Stunn war, da war's dr beste Mensch vun dr Welt, awer wann'r newer dr Spur war, do war kaa Stern am Himmel wu g'leicht hat vor'n. Do is die ganz Familje uf dr Zeh rumgange, do konnt's n'Vatter kaans recht mache, un wann sich's aach uf'n Kopf ge­stellt hätt!

Immer bes, immer b'leidicht, un ganze Daache lang kaa Wort, still wie'n Muff, un e G'sicht wie drei Daache Rechenwetter, do wär die schenst Milich uf'm Platz sauer worre, wann dr ins Dippe geguckt hätt! An Disch, bei sei Leit, hot'r sich an so Daache gar net g'setzt do is'r im­mer newe rum gage wie so'n scheiiger Gaul. Erscht wann se alle fer­tig ware, hot'r sich beigesetzt, hot sich e bißche rausgscheppt un hot gesse, un do hot'r e G'fräß g'macht, als wann'r lauter Gift schlucke dät.

No ja, 's war ewe dr Hausvatter, un dr Hausvatter war dr Herr in Haus, do konnt kaaner nix mache! Die Alde han immer gsaat: "So wie in Staat nor a Oberhaupt is, so kann auch in dr Familje nor ah Haupt sei!"

"Erscht kommt Gott Vattr, drnoch erscht Gott Modder", so hot dr Vetter Leo gesaat, wann'r in dr best Stunn war; un wann 'n was iwer die Le­wer gfahre war, so is Gott Modder iwerhapt net komma.

Awer die Wäs Anne, kann ich eich saae, war aach net uf'n Kopp gfalle, wie mr die gschmisse hot, do hot se gestanne. Was dr Vetter Leo uf'n Knie abgebroche hot, des hot die Wäs Anne schee langsamje gbroche, un do is's denselwe Wech gange, ja noch besser!

Mr derf aach net immer gradso mit dr Dier ins Haus falle, mr muß aach manchesmol Kniff gbrauche. "N'guder Eifall is drei Batze wert", des war dr Wäs Anne ihr Wort.

Do war's emol wider, daß dr Vetter Leo sei Zung gschluckt hatt, un's war widr ganz duschber bei dene in dr Familje.

S'war Sunndaach. Die andre hatte schun all gesse, nor dr Vetter Leo hat sich grad erscht higsetzt un hot die schee Sunndachsupp nunnergschlappert, grad als wie wann'r die schlechtst Kost essa dät!

Weil's Sunndaach war, hatte sich die Kinner grell aus'm Staub gmacht, un die Alte ware allanich drhaam. Die Wäs Anne hot den Vetter Leo so vun dr Seit mitzug'guckt, do is dr lewendiche Zorn uf emol in se gfahre: "Soll ich dann maner Labdach des Kumedjespiel do ohgucke? Den muß ich e End mache, emol vor allemol".

Was macht se? Sie geht scharf naus in die Kich, steckt sich's Licht oh un kommt ohne aan Laut vun sich zu gewe in die Stub zurück.

Dr Vetter Leo hot saan Lцffel falle losse, un 's Maul is'n hinneweder ufstehe gebliewe, wie'r des gsie hot. "Die Sonn scheint himmelhoch, un uf emol noch e Licht ohstecke! Dere Anne werd's doch net im Owerstibche rumore? Des wär noch am Allerschenste!" Je länger dr Vetter Leo dr Wäs Anne mitzug'guckt hot, desto ärcher is'n 's Herz in Hose­säckel gerutscht.

"No, mr maant jo die hätt richtig ihre bißche Verstand vrlore! Meiner Drei! Do macht se die Kist u un betracht Stick vor Stick mit'n Licht! Jetzt guckt se mit'n Licht in Dischkaste nei, hinner 'n Ofe, in Ofen­kessel; jetzt leicht se unr 'n Disch, unr die Bank, un jetzt (no, s'is al­les verlore!) krawelt se wahrhaftig uf alle Viere mit'n Licht unr's Bett". Den Vetter Leo war's net meh aanerlei. "No, Anne, was bedeid'n des, um alles in dr Welt? Was suchste dann aachentlich?" "Puh", so hot se 's Licht ausgeblose und hot mit dr flache Hand uf'n Disch gschlaa: "Jetz un ich's gfunna. Dei Maul such ich, Leo!"

Vun jener Zeit oh war's wirklich besser. Wann'r aach manchesmol wieder en Stiwer kriecht hot, so braucht die Wäs Anne nor zu saae: "Ich mißt emol widr 's Licht ohstecke", do mußt'r lache, un do war's gtroffe!


Keil, R.: Russland-Deutsche Autoren. Weggefährten, Weggestalter. 1764–1990. – Flensburg, 1994. – S. 225-227.